Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
W kolejnych numerach:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
To jest archiwalna strona czasopisma "Autoportret", na której zgromadzono zasoby z lat 2009-2017. Serdecznie zapraszamy do korzystania z aktualnej wersji strony i bezpośredniej lektury udostępnianych przez nas treści.
Nasze czasopismo proponuje refleksję nad kondycją przestrzeni, w jakiej funkcjonujemy. Jesteśmy przekonani o tym, że otoczenie wywiera wpływ na człowieka, a człowiek wpływa na swoje otoczenie. Przyglądanie się tej relacji pozwala nie tylko na zdobycie wiedzy o nas samych, stąd nazwa „Autoportret”, ale może się stać impulsem do zmiany na lepsze przestrzeni, w której żyjemy.
Pierwsze, co rzuca się w oczy, to to, że jest zamknięty. Otoczony płotem, zasłonięty firanką, skryty za oknami o małej powierzchni. To zamknięcie ma konsekwencje (i przyczyny) nie tylko estetyczne, ale również społeczne. Czy zatem, aspirując do „nowoczesności”, powinniśmy bezkrytycznie dążyć do otwarcia swoich domów?
Opis projektu [nie]typowego domu jednorodzinnego powstałego z poczucia niedosytu propozycji dostępnych na polskim rynku.
„Narodowa fasada” to taka, która wywołuje poczucie narodowej tożsamości. Jak jednak wyglądają jej losy w czasach, kiedy coraz częściej fasada traci swoje reprezentacyjne i symboliczne funkcje? Artykuł zamyka cykl publikowany na łamach „Autoportretu” od 15 numeru.
Dom Petera Zumthora to dom architekta. Nieczęsto zdarza się okazja, aby zobaczyć od kuchni, jak mieszka taka osoba. Tym chętniej zapraszamy do lektury.
O narzeczonej, ciągłym remoncie na dziewiątym piętrze, idealnym domu, ukrytych meblach, różnych odcieniach bieli oraz architekturze szanującej człowieka.
Odwilż 1956 roku pozwoliła na wprowadzenie nowych, nowoczesnych koncepcji do socrealistycznego wzornictwa przemysłowego i architektury wnętrz. Historia narodzin ciekawego stylu wystroju wnętrz oraz jego późniejszej degeneracji, której pozostałości możemy oglądać w polskich domach do dziś.
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości zrodziła się potrzeba znalezienia nowego stylu urządzania wnętrz wyrażającego narodową odrębność, a jednocześnie odpowiadającego na ogólnoświatowe przemiany społeczne i stylistyczne. O twórcach, koncepcjach i efektach poszukiwań.
Historia węgierskiego architekta, którego projekty budynków (głównie przeznaczonych dla osób prywatnych: domów rodzinnych, willi, sklepów) charakteryzowała subtelność, innowacyjność, dynamiczne formy i ekonomia rozwiązań. Z jego stylu zrodziła się szkoła zwana „barokiem Kozmy”.
Adolf Loos, austriacki architekt stworzył własną nowatorską koncepcję raumplanu. Przeciwstawiając się tworzeniu wnętrz „na zamówienie”, w oderwaniu od indywidualnych potrzeb przyszłych mieszkańców, przekonywał, że mieszkanie ma być sceną, „na której rozegra się wielki dramat życia”. I zgodnie z tym postulował projektowanie odpowiednich dla tego dramatu dekoracji.
Nazwa stylu meblarskiego „biedermeier” narodziła się jako żart dwóch literatów, ale szybko uwolniła się od negatywnych konotacji i na dobre zadomowiła w naszym słowniku. Zapraszamy na krótką historię niezwykle ciekawych losów tego pojęcia z wieloma odniesieniami do filozofii myślenia o funkcji mebli.
