Informujemy, że Hungarian Contemporary Architecture Centre ogłasza otwarty nabór filmów i wideoklipów, które mogą zostać włączone do powstającej właśnie międzynarodowej sieci wymiany i cyrkulacji filmów poświęconych architektonicznej transformacji Europy Środkowej, do której przyłączył się Małopolski Instytut Kultury, wydawca “Autoportretu”. Prezentacje będą miały miejsce m.in. w Budapeszcie, Warszawie i Krakowie.
The Central European Architecture Film and Video Exchange to międzynarodowy program współpracy mający na celu kolekcjonowanie i upowszechnianie materiałów filmowych poświęconych transformacji architektonicznej środkowoeuropejskich miast. Jego głównym celem jest inicjowanie międzynarodowego dialogu oraz dyskusji na temat specyfiki środkowoeuropejskiej architektury i urbanistyki.
Propozycje filmów, wraz z krótkim opisem, należy przesłać na adres autoportret[at]mik.krakow.pl do 31 marca 2012 roku.
Inicjator: Hungarian Contemporary Architecture Centre
Partnerzy: Fundacja Bęc Zmiana, Warszawa; Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Małopolski Instytut Kultury, Kraków; Punkt, Bratysława; 4AM Forum for Architecture and New Media, Brno; Praguewatch, Praga
Projekt realizowany dzięki dotacji przyznanej ze środków Międzynarodowego Funduszu Wyszehradzkiego.
www.kek.org.hu
Polecamy uwadze naszych Czytelników cały trwający już od 1 października festiwal Warszawa w Budowie 3, natomiast z wielką radością odnotowujemy fakt, że wśród panelistów znajdują się “Autoportretowi” współpracownicy: Łukasz Stanek, członek naszej rady programowej, oraz Piotr Winskowski, stały współpracownik naszego kwartalnika. Wezmą oni udział w sesji pt. “Architektura po socjalizmie: Postmodernizm jest prawie w porządku?”, która odbędzie się w sobotę 8 października.
Architektura po socjalizmie: Postmodernizm jest prawie w porządku?
Czas: 8 października (sobota), godz. 15.00-21.00
Miejsce: Pałac Kultury i Nauki, Sala Kisielewskiego, pl. Defilad 1
Goście: Łukasz Stanek, Martino Stierli, Max Hirsch, Srdjan Jovanovic Weiss, Piotr Winskowski, Jane Pavitt
Sesja dotyczy architektonicznych debat i doświadczeń, które przygotowały grunt pod radykalne zerwanie w Polsce z architekturą późnego socjalizmu, podporządkowaną wymaganiom państwowej biurokracji i przemysłu budowlanego. Podobnie jak architekci w Europie Zachodniej, od lat 70. polscy architekci odkrywali historyczne typologie i tradycyjne obrazy miasta oraz miejską skalę, jednak wymiana z Zachodem była ograniczana i prowadzona na coraz bardziej nierównych warunkach. Dla setek polskich architektów poligonem nowych pomysłów stała się natomiast praca na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej. Było to zarówno doświadczenie pracy w warunkach liberalizujących się gospodarek, jak i praktyki architektonicznej zrywającej z wieloma zasadami modernizmu. Dopełniając prezentowaną w Auli Spadochronowej SGH wystawę „Postmodernizm jest prawie w porządku. Architektura polska po socjalizmie i doświadczenie postkolonialne”, sesja analizuje eksport architektury z PRL-u w kontekście wielości genealogii postmodernizmu i jego różnych geografii.
Z radością informujemy, że już po raz drugi “Autoportret” objął patronatem Ogólnopolskie Warsztaty Architektoniczne OSSA, które w tym roku odbędą się w Warszawie.
OSSA to Ogólnopolskie Stowarzyszenie Studentów Architektury powstałe w
1997 roku z inicjatywy studentów, których pragnieniem było poszerzanie swoich horyzontów. Tegoroczne warsztaty odbędą się w dniach 23-30 października i będą powiązane z organizowanym przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej festiwalem „Warszawa w budowie”.
Hasłem przewodnim tegorocznych warsztatów OSSA jest “Fatamorgana”. W ich trakcie organizatorzy chcieliby się przyjrzeć razem z uczestnikami chaosowi w przestrzeni miejskiej oraz poszukać odpowiedzi na pytania, czy da się nad nim zapanować i czy powinno się go w ogóle kontrolować. Poruszana będzie tematyka planowania miejskiego w kontekście zarówno mikro-, jak i makro-skali.
Punktem wyjścia dla OSSA 2011 jest próba zbadania przestrzeni Warszawy
pod kątem swoistości jej elementów i charakterystycznych zjawisk. Obecnie Warszawa
jest czyszczona i przygotowywana w związku z EURO 2012, staraniem o przyznanie tytułu Europejskiej Stolicy Kultury 2016 oraz innymi planowanymi miejskimi inwestycjami. Zmiany te są jednak osadzone w kontekście miasta nieszablonowego, odbudowanego przez swoich mieszkańców i tłumionego przez czterdziestolecie powojenne, dodatkowo ukształtowanego przez spontaniczny chaos drobnych inwestycji związanych z potrzebami mieszkańców w ostatnich dwóch dekadach. Oznacza to zderzenie wizji Warszawy tworzonej przez architektów, urbanistów, urzędników oraz obecne pokolenie mieszkańców. Tym samym, jak piszą organizatorzy, podczas warsztatów chaos będzie mógł zderzyć się z chaosem.
Po szczegółowe informacje odsyłamy na oficjalny blog warszawskich warsztatów.
Informację przygotowano na podstawie materiałów nadesłanych przez organizatorów.
Dzisiaj rozpoczyna się w Krakowie dziewiąta już odsłona festiwalu “Sacrum Profanum”, tym razem pod znakiem amerykańskiego minimalizmu, za kilka dni, 16 września ruszy 54. edycja festiwalu Warszawska Jesień, której tegoroczny program zorientowany jest na problematykę uczestnictwa muzyki z zmianie społecznej.
Oba festiwale już dawno temu wyszły poza uświęcone tradycją przestrzenie sal koncertowych, poszukują dla siebie lokalizacji m.in. na terenach przemysłowych. Zanim jeszcze wybrzmią w Krakowie pierwsze takty kompozycji Steve’a Reicha i innych Amerykanów, i zanim w Warszawie publiczność ruszy do różnych miejsc, aby słuchać muzyki dokumentującej przemiany społeczne, uznaliśmy, że może warto byłoby zastanowić się nad tym, jak Waszym zdaniem przebiegają w tej chwili relacje pomiędzy przestrzenią, w której muzyki się słucha, uczestnictwem innych zmysłów w procesie odbioru kompozycji a samą muzyką. Czy muzyka może się jakiejś przestrzeni domagać? Czy dwudziestowieczna awangarda zabrzmi źle w “grzecznej” sali koncertowej? Czy połączenie bazującej przecież bardzo często na dysonansach muzyki najnowszej z przestrzenią postindustrialną tworzy inną jakość estetyczną?
To tylko garść pytań, które chodzą nam po głowie – otwieramy niniejszym dyskusję, czekamy na Wasze komentarze i opowieści. Jest to dla nas o tyle ważne, że pracujemy nad numerem zmysłowym, przy okazji którego szykujemy dla Was kilka okołodźwiękowych niespodzianek…
Zapraszamy naszych Czytelników z Wrocławia i okolic lub do Wrocławia się wybierających do uczestnictwa w wydarzeniach towarzyszących festiwalowi “Sztuka po przejściach”:
*19.11.2010 (piątek), godzina: 18.00, miejsce: Mieszkanie Gepperta
Wykład – Adam Vaćkar „Forms of engagement – art in public space in times of transformation”
Tłumaczenie na język polski.
*26.11.2010 (piątek), godzina: 18.00, miejsce: Mieszkanie Gepperta
Wykład – Goran Injanc „Sztuka słoweńska”
*29.11.2010 (poniedziałek), godzina: 18.00, miejsce: Mieszkanie Gepperta
Wykład: Joanna Erbel „Czy miejscy planiści potrzebują sztuki?”
*3.12.2010 (piątek), godzina: 18.00, miejsce: Mieszkanie Gepperta
Dyskusja: „Seksualność (nienormatywna) w przestrzeni miejskiej Europy Środkowej i Wschodniej”
Prowadzenie: Maja Sokal, udział wezmą: Julie Land, Zvonko Dimoski, Wojciech Szota, Bartek Lis.
*6.12.2010 (poniedziałek), godzina: 18.00, miejsce: Mieszkanie Gepperta
Wykład: Małgorzata Lisiewicz „Pokonać dystans: refleksje wokół estońskiej sztuki ciała”
*15.12.2010 (środa), godzina: 17.30, miejsce: Mieszkanie Gepperta
Dyskusja: „Pół prywatnie czy pół publicznie – współczesne przestrzenie miejskie w Europie Środkowej i Wschodniej”
Prowadzenie: Katarzyna Kajdanek z udziałem Agaty Gabiś, Jacka Gądeckiego oraz Elżbiety Sekuły.
*17.12.2010 (piątek), godzina: 19.00, miejsce: Mieszkanie Gepperta
Finisaż projektu Sztuka po przejściach połączony z prezentacją katalogu oraz prac Zilvinasa Landsbergasa.
Wstęp na wszystkie wydarzenia w ramach festiwalu “Sztuka po przejściach” jest bezpłatny.
Bieżące newsy i relacje na festiwalowym blogu oraz stronie internetowej festiwalu.
Już jutro otwarcie Festiwalu “Sztuka po przejściach”, który odbywa się pod patronatem “Autoportretu”. Festiwal rozpocznie wystawa nosząca tytuł COMMUNISM NEVER HAPPENED z udziałem artystów z Estonii, Rumunii, Czech, Litwy i Polski. Kuratorem wystawy jest Michał Bieniek.
Wernisaż wystawy odbędzie się 17 listopada o godz. 19.00 w Galerii Mieszkanie Gepperta, ul. Ofiar Oświęcimskich 1/2 we Wrocławiu.
Na wystawie zostaną zaprezentowane prace następujących artystów:
Rumunia
Ciprian Muresan
„Communism Never Happened” – to praca mogąca być tytułem muzycznego albumu z dawnych lat lub rock’n’rollowego evergreena – to ironiczne i bardzo gorzkie zaprzeczenie, które neguje jednocześnie kapitalizm jako system (rzeczywistość) stojący w opozycji do komunizmu. Ponieważ nie zdarzył się komunizm, nie nastał także kapitalizm. Wbrew propagandzie „nowego” systemu rzeczywistość społeczno-polityczna w krajach byłego bloku wschodniego pozostaje nadal daleka od „demokratycznego” ideału.
„Choose” – wideo, zaskakujące i przewrotnie komentujące realia konsumeryzmu i korporacjonizmu jako rzeczywistego efektu zmian społeczno-politycznych w byłym bloku wschodnim. Ludzie walczący o prawo do wolności i swobodnego dokonywania wyborów otrzymali to prawo: ograniczone do możliwości wybierania pomiędzy produktami wolnego rynku – często identycznymi, różniącymi się barwnymi opakowaniami i strategią marketingową poszczególnych korporacji.
Estonia
Mare Tralla
„The Postsoviet Hero” – wideo ukazujące kobietę i kobiecość jako „materiał” poddawany ćwiczeniom i modelunkowi. Film otwiera scena wieszania na sznurku – jak pranie – dwuwymiarowych kobiecych postaci wyciętych z żurnali, trudno mieć wątpliwości, że Mare Tralla mówi tutaj o kobiecości poddanej „zachciankom” systemów – czyli kolejnych rzeczywistości społeczno-politycznych.
„Feltboots” –ironiczna praca wideo. W roli głównej występuje wyraźnie odstająca od współczesnych miejskich realiów postać, nazwana w finale filmu „stupid looking woman” (głupio wyglądającą kobietą), okutana w rodzaj fartucha i przyciasnego swetra, z głową ukrytą w chustce (przywodzącej na myśl sposób noszenia się starszych kobiet na wsiach) przekrada się pośród przechodniów na ruchliwej ulicy. Tralla, pod pozorem przebieranki i parodii, wskazuje na gorzką prawdę: absurd, nieudolność „tamtego” systemu, a także konieczność odnalezienia się ludzi z „tamtej epoki” w kapitalizmie i konsumeryzmie, implantowanych w rzeczywistość krajów byłego bloku wschodniego.
Republika Czeska
Adam Vackar
„Blurred Zebra” – wideo przedstawiające filmowane z góry przejście dla pieszych (zebrę) w bliżej nieokreślonym mieście. Na początku ten wyraźny znak, naturalny element miejskiego pejzażu i jednocześnie wyraz norm, regulacji i ustalonego porządku, na którym ufundowane jest funkcjonowanie wielkich miast, zaciera się – lub raczej rozpościera, rozrasta, zakrywa ulicę, tracąc jednocześnie swą geometryczną formę i charakterystyczny rysunek. Zebra, która straciła swą funkcję, jest wyrazem refleksji na temat umowności porządków (reprezentowanych przez skodyfikowane systemy znaków) i pozornej stabilności społecznych systemów.
Polska
Piotr Kmita
„Small talks”- seria prac malarskich wykonanych w technikach tradycyjnych na płótnie. Prace formalnie nawiązują do używanych w Internecie kodów zabezpieczających „captcha”. Projekt „Small talks” zawiera zmodyfikowane krótkie sformułowania, które są charakterystyczne dla niezobowiązujących rozmów, wywiązujących się najczęściej podczas przypadkowych spotkań. Powierzchowność tego rodzaju relacji zdaje się narzucać specyficzny „kod językowy” – zestaw gotowych krótkich formułek: pytań, które wypada zadać i zdawkowych odpowiedzi. Tak jak percepcyjnym wyzwaniem jest właściwe odczytanie zakamuflowanych tekstów tak i swego rodzaju wyzwaniem intelektualnym staje się próba skonfrontowania się z zadanym pytaniem. Błahe pytania kryją w sobie podświadomą potrzebę usytuowania pytanej osoby na konkretnym szczeblu drabiny społecznej. Budują rodzaj specyficznie rozumianej gry, w której najistotniejsza jest nie tyle owa pozycja co fakt, czy dana osoba na owej drabinie znajduje się POD czy też NAD pytającym.
„Syzyf”- wideo nawiązujące do filmiku „Escalator fail” (YouTube), w którym ludzie spieszący się na promocję w centrum handlowym próbują, wobec wielkiego tłoku na ruchomych schodach, wejść pod górę po schodach, które zjeżdżają w dół. Wideo przedstawia postać (samego artystę), która, trzymając w rękach blejtram (białe, puste podobrazie), próbuje wejść po schodach ruchomych jadących w dół. To uwspółcześniony Syzyf: jego krok jest najpierw dynamiczny i pewny, by następnie zwalniać… Tuż przed szczytem żałosna postać traci siły i, zmęczona, zjeżdża w dół, patrząc w górę – na upragniony cel podróży.
