Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
W kolejnych numerach:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
To jest archiwalna strona czasopisma "Autoportret", na której zgromadzono zasoby z lat 2009-2017. Serdecznie zapraszamy do korzystania z aktualnej wersji strony i bezpośredniej lektury udostępnianych przez nas treści.
Nasze czasopismo proponuje refleksję nad kondycją przestrzeni, w jakiej funkcjonujemy. Jesteśmy przekonani o tym, że otoczenie wywiera wpływ na człowieka, a człowiek wpływa na swoje otoczenie. Przyglądanie się tej relacji pozwala nie tylko na zdobycie wiedzy o nas samych, stąd nazwa „Autoportret”, ale może się stać impulsem do zmiany na lepsze przestrzeni, w której żyjemy.
Rzecz również o przeciwieństwach, tyle że nie w podejściu, ale w stylu. Kiedy w wielu współczesnych mieszkaniach króluje raczej minimalizm, spotyka się również takie wypełnione stertami „starych gratów”: najróżniejszych nakastlików, improwizowanych półek i szafek, wiekowych kotar i zasłon, figurek, posklejanych filiżanek, obrazków, stosów czasopism itp. O tym, skąd bierze się potrzeba zapełniania domu podniszczonymi starociami, pisze zainfekowany tym bakcylem Jacek Dehnel.
Ludzi, twierdzi autor, można podzielić zasadniczo na dwie grupy: tych, którzy dbają o swój dom, i tych, których on nie interesuje. Dla tych pierwszych urządzanie własnej przestrzeni to przykry obowiązek, dla drugich – sposób wyrażenia własnego wnętrza. W pełnym pasji tekście autor pyta wprost: czy można szanować kogoś, kto nie dba o swój dom?
wystawę “Nie oglądaj się” Ewy Kobylarczyk w Centrum Sztuki Współczesnej Łaźnia w Gdańsku; czas ekspozycji: od 7 do 30 września 2007
“Nie oglądaj się” to pierwsza indywidualna prezentacja prac Ewy Kobylarczyk. Artystka jest absolwentką Wydziały Rzeźby gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz podyplomowych studiów na ASP w Helsinkach. Jako stypendystka amerykańskich, fińskich i szwedzkich instytucji artystycznych brała udział w kilku międzynarodowych projektach. Wystawa “Nie oglądaj się” jest pokazem dokumentacji z kwietniowej akcji w Wenecji, zapisem podróży artystki do “ginącego” miasta. Dodatkowo w CSW Łaźnia artystka zbuduje zaprojektowaną specjalnie dla tego miejsca instalację przestrzenną. Działanie jakie miało miejsce we Włoszech, jak i aranżacja wnętrza galerii, łączy wykorzystany w obu przypadkach materiał – bandaż. Kobylarczyk pieczołowicie owinęła szereg fragmentów architektury miasta unoszącego się na wodzie. Otuliła zwiewną materią arkadowe podcienia, studnie i posągi lwów. Tą subtelną ingerencją w krajobraz, zwracając uwagę przechodniów, starała się opowiedzieć historię o wykluczeniu i niepamięci. Próbuje użyć tego samego języka zwracając uwagę na to, co według niej łączy dwa na pozór odległe miejsca, jak Wenecja i zaniedbane dzielnice gdańskiego Dolnego Miasta. Kuratorki projektu: Anna Grajewska i Agnieszka Pindera
Numery są dostępne w salonach EMPiK, wybranych księgarniach i Małopolskim Instytucie Kultury w Krakowie (ul. Karmelicka 27).
Już wkrótce “autoportretowe” warsztaty dla dzieci i młodzieży; jeśli macie 11-13 lat (lub dzieci w tym wieku), przysyłajcie zgłoszenia: autoportret@mik.krakow.pl. termin warsztatów: 19-21 sierpnia 2007, miejsce: Bulwary Wiślane w Krakowie
Trzy 10-osobowe grupy (fotograficzna, graficzna i ruchowa) stworzą trzy projekty terenu nad rzeką. W czasie warsztatów uczestnicy przejdą drogę od analizy przestrzeni do nauki projektowania. Prowadzący: Anna Rytter (architektka krajobrazu i koordynatorka projektu), Kasper Jakubowski (student architektury krajobrazu), Marceli Łasocha (student architektury krajobrazu), Agnieszka Pindera (kuratorka), Dominika Szala (tancerka i choreografka), Artur Wabik (grafik). Na chętnych czeka 30 miejsc!
Ludzie chorzy od wieków zasypiali, marząc o tym, że następnego dnia obudzą się zdrowi, że ból czy inne cierpienie miną jak ręką odjął. Zazwyczaj cudowne uzdrowienie miało się dokonać za sprawą jakiegoś boga, np. starożytni Grecy udawali się do „świętej lecznicy” Asklepiosa w Epidauros, gdzie ów bóg osobiście zajmował się chorymi w czasie ich snu.
Skąd się wzięła moda na wakacyjne wyjazdy do sanatoriów? Dlaczego ludzie w ogóle zaczęli masowo podróżować w odległe miejsca? W XIX wieku stworzono ośmiogodzinny dzień pracy, dzięki czemu nagle pojawił się nieznany wcześniej „czas wolny”. A jak już gdzieś jechać, to najlepiej w ładne miejsce, np. w Beskid Sądecki do Żegiestowa. Czyniono tak przed wojną, dziś jednak ten popularny dawniej kurort zamienił się w miasto-widmo.
Na początku XX wieku szpitale z tzw. umieralni przekształciły się w miejsca, w których można było w pełni korzystać ze zdobyczy nowoczesnej medycyny. Architektura modernistyczna wprowadziła do szpitali porządek, organizację i czystość. Z wypracowanych wtedy rozwiązań architektonicznych korzystamy do dziś.
Każdego ranka, około piątej lub szóstej, wokół gorącego, nasycającego powietrze zapachem siarki źródła w centrum Karlsbadu zbiera się gromadka ludzi, którzy przez najbliższe dwie godziny wychylają jeden za drugim pełne kufle leczniczej wody. Kuracja przemienia się w towarzyski rytuał, podobnie zresztą jak cały pobyt w uzdrowisku, w którym wielu pisarzy dopatrywało się metafory świata i życia. Przyjrzyjmy się na chwilę temu mikroświatowi.
