Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
W kolejnych numerach:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
To jest archiwalna strona czasopisma "Autoportret", na której zgromadzono zasoby z lat 2009-2017. Serdecznie zapraszamy do korzystania z aktualnej wersji strony i bezpośredniej lektury udostępnianych przez nas treści.
Nasze czasopismo proponuje refleksję nad kondycją przestrzeni, w jakiej funkcjonujemy. Jesteśmy przekonani o tym, że otoczenie wywiera wpływ na człowieka, a człowiek wpływa na swoje otoczenie. Przyglądanie się tej relacji pozwala nie tylko na zdobycie wiedzy o nas samych, stąd nazwa „Autoportret”, ale może się stać impulsem do zmiany na lepsze przestrzeni, w której żyjemy.
Czym jest budynek? Niczym więcej jak samym budynkiem. A kim jest projektujący go architekt? Przede wszystkim rzemieślnikiem, który nade wszystko powinien myśleć o przyszłych użytkownikach. Rzecz o powrocie do korzeni, ale również o odwadze artysty, który nie musi podążać za modą i który potrafi osiągnąć piękno za pomocą najprostszych środków.
Duński architekt Erik Asmussen również uważał się za artystę-rzemieślnika. Jego stworzone w duchu antropozoficznym projekty pokazują, w jaki sposób architektura może nawiązywać i uzupełniać krajobraz, a także korespondować z kulturą. O architekcie, który marzył, aby zaprojektowane przez niego budowle można było odbierać wszystkimi zmysłami, pisze Dariusz Śmiechowski.
Rozmowa z węgierskim architektem, który odnalazł swoje powołanie w renowacji i rekonstrukcji starych, często bardzo zniszczonych domów. Jego projekty łączą nowoczesność, jaka przystoi mieszkaniom na miarę XXI wieku z tradycyjnymi elementami starego domu. Za każdym razem wywiązuje się dialog między tym, co charakterystyczne dla danego miejsca, a wymaganiami przyszłych mieszkańców i inwencją architekta.
Nawiązując do artykułu z jednego z poprzednich numerów „Autoportretu”, Martin Drahovsky opisuje projekt Uliczki Rzemiosł w Koszycach, gdzie postanowiono reaktywować zarzuconą już dawno temu tradycję skupienia zakładów rzemieślniczych w jednym miejscu. Powstała dzięki temu przestrzeń, która łączy funkcje mieszkalne, produkcyjne, usługowe i artystyczne.
Spektakularne oszustwo, którego ofiarą padło kilka tysięcy obywateli Pragi, czy genialny happening medialny zwracający uwagę na pustkę konsumpcji? Janeček analizuje pomysł autorów filmu „Český sen” w aspektach moralnym i społecznym.
Sytuują się pomiędzy tradycyjnym hipermarketem czy plazą, a miejskim domem towarowym. Oferują dużo więcej niż te pierwsze, choć jednocześnie niewątpliwie karmią konsumentów podróbką. Respektują miejsce i jego charakter, ale faktyczny cel ich istnienia nie budzi wątpliwości — sprzedać jak najwięcej za pomocą strategii symulującej przestrzeń miejską. Czy można interes inwestorów pogodzić z ludzką tęsknotą za przestrzenią publiczną, za miejscem?
Charakter bułgarskiego bazaru, nierozłącznie spleciony z narodowym temperamentem, cechuje mnogość niesformalizowanych stosunków międzyludzkich i inaczej płynący czas, odsłaniający kontemplacyjny stosunek do świata Słowian południowych. Na niespieszną przechadzkę po sofijskim pazarze — bez konieczności kupowania — zaprasza Iliana Genew-Puhalewa.
Powstała w 1969 roku kanadyjska grupa General Idea, zapożyczając techniki marketingowe, czerpiąc z popkultury i świata mediów oraz bawiąc się mechanizmami promocji, podjęła grę z pojęciem sztuki wysokiej. Działania General Idea oparte na „logice wirusowej”, metodach powszechnego rozpowszechniania i wielokrotnych powtórzeń a przez to dewaluacji pojęcia oryginalności i geniuszu artystycznego, posłużyły ironicznej i krytycznej analizie sztuki jako biznesu i galerii jako firmy handlowej.
