Wizerunki zmarłych w sztuce nowożytnej Europy zaalpejskiej
O portrecie trumiennym w nowożytności.
To jest archiwalna strona czasopisma "Autoportret", na której zgromadzono zasoby z lat 2009-2017. Serdecznie zapraszamy do korzystania z aktualnej wersji strony i bezpośredniej lektury udostępnianych przez nas treści.
Nasze czasopismo proponuje refleksję nad kondycją przestrzeni, w jakiej funkcjonujemy. Jesteśmy przekonani o tym, że otoczenie wywiera wpływ na człowieka, a człowiek wpływa na swoje otoczenie. Przyglądanie się tej relacji pozwala nie tylko na zdobycie wiedzy o nas samych, stąd nazwa „Autoportret”, ale może się stać impulsem do zmiany na lepsze przestrzeni, w której żyjemy.
O portrecie trumiennym w nowożytności.
Motyw śmierci w węgierskiej sztuce. Obrzędy pogrzebowe i dzieła upamiętniające.
O cmentarzu zasłużonych Czechów na praskim Wyszehradzie – konstrukcie narodowym bez patosu.
Zarys pokojowej filozofii ukrytej w architekturze wojskowych cmentarzy Dušana Jurkoviča.
O cesarzowej Elżbiecie, której niesamowita, tajemnicza uroda oraz nieszczęśliwe życie sprawiły, że stała się legendą.
Międzywojenne szpitale zasadniczo różniły się od przytułków dla chorych z wcześniejszych epok – nie były już miejscem opanowanym przez śmierć, ale przestrzenią wymierzoną przeciw śmierci. Co zadecydowało o tej przemianie i jak nowe nastawienie wobec umierania przejawiało się w architekturze szpitali?
Rozmowa z Krzysztofem Vargą o istocie węgierskiego podejścia do śmierci – samobójstwie i śmierci bohaterskiej.
Mysterium mortis judeorum – symbolika funeralna, modlitwy i gesty wywiedzione z żydowskiego prawa stanowią tradycję, ale jednocześnie pomagają oswoić śmierć.
Z węgierską melancholią nierozerwalnie wiąże się samobójstwo. Bohaterowie filmów Béli Tarra są jednak pozbawieni prawa do odebrania sobie życia. Pozostaje im trwanie w szarym i pozbawionym nadziei świecie.
O dzieciństwie i związkach między śmiercią a pięknem.