Współczesny dworzec to miejsce, przez które najczęściej przebiega się w wielkim pośpiechu. Czy zawsze tak było? Marcin Jasionowicz zaprasza na krótką wycieczkę po galicyjskich dworcach w czasy, kiedy na dworcach także się przebywało: przesiadując w poczekalni, posilając się w restauracji, rozmawiając. Bogaci siedzieli w fotelach z Wiednia, biedni na zakopiańskich ławach, a w budowie dworca jak w zwierciadle odbijała się struktura społeczna.
Stacja Szmocin – zrujnowany budynek, dziurawy dach, gruz na podłodze, porozrzucane butelki, wybite szyby w oknach. W takim miejscu powstaje teatr, który istnieje tylko dzięki wielkiej pasji i determinacji. Problemem nie są tylko szczury zjadające dekorację, ale również opieszali urzędnicy PKP i czynsz, na który wiecznie nie ma pieniędzy. A jednak scena ciągle działa, przedstawienia się odbywają – wszystko to w bardzo osobistej historii Luby Zarembińskiej.
Można być Europejczykiem, Polakiem, krakowianinem, ale przecież każdy z nas jest jednocześnie mieszkańcem jakiejś ulicy czy osiedla. Krystyna Pawłowska opisuje swój najbliższy „prywatny” krajobraz i zachęca czytelników do własnych opowieści.
Skrzypek na torach, tańce w poczekalni, połatane trąby rumuńskich trębaczy… Tekst o tym, jak spiesząc się na osobowy do Wieliczki można trafić do Siedmiogrodu. O tym, jak w pewne lipcowe popołudnie krakowski główny zawirował, zatańczył i zaśpiewał, czyli o Rozstajach 2002. Sztuce i życiu splecionych ze sobą.
Pociągi w Polsce nie jeżdżą z pewnością zbyt punktualnie, jednak przez te dodatkowe 15 minut oczekiwania można co najwyżej obejrzeć gazety na wystawie w kiosku. Co innego w Indiach, kiedy trzeba czekać na pociąg i cały dzień. O tym, jak wiele można się dowiedzieć o tym kraju obserwując życie na dworcu opowiada Joanna Rumińska.
„Peron sztuki” ma być centrum kultury, informacji i propagowania sztuki regionalnej. Gliniane naczynia, szafki i ubrania zdobione w regionalne wzory, sztuka użytkowa – być może wszystko to kiedyś naprawdę pojawi się na straganach na nieużywanym bocznym peronie na stacji kolejowej w Mszanie Dolnej.
Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
W kolejnych numerach:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
