Pracownia Zmysłu

Pracownia Zmysłu, bo tak można przetłumaczyć nazwę szwajcarskiej firmy Sinnwerk (a przynajmniej ja tak tą nazwę rozumiem) zaprasza na warsztaty, wykłady, wystawy, a także do bufetu i kawiarni.
Być może nie jest to stricte przykład edukacji przestrzennej, ale wydaje mi się, że warto o tym wspomnieć z jednego powodu. Temat zmysłów, a przynajmniej innych zmysłów niż wzrok i słuch, często pomijany jest w edukacji, a jednocześnie jakże istotny w odczuwaniu przestrzeni. Wspaniale pisze o tym Steen Eiler Rasmussen w książce Odczuwanie architektury.
Pracownia zaprasza na takie warsztaty jak: “Podróż przez labirynt zmysłów”, “Poprzez zmysły do zrównoważonego rozwoju”, “Sinne, Sinn und Unsinn” (nieprzetłumaczalna gra słów: Znaczenie, Sens (jak i Zmysł) i Nonsens). Warsztaty kierowane są do zorganizowanych grup (np. w ramach wyjazdów integracyjnych), szkół, firm, seniorów.

Warto przy tej okazji wspomnieć o projekcie polskiego stowarzyszenia Odnowica, realizującego Warsztaty wrażliwości. Jak opisuje to prezes stowarzyszenia Krystyna Nowakowska na stronie Milaparila:

Warsztaty wrażliwości to propozycja dla dzieci o szczególnej wrażliwości, nadwrażliwych i mających trudności adaptacyjne. Ma charakter artterapeutyczny.

Osadzone w naturze i źródłowej tradycji zjawisko jakim są Warsztaty Wrażliwości posługuje się w pracy z dziećmi sprawdzonymi wieloletnim doświadczeniem metodami, które wyjawiają źródło kreatywności dziecka (jego talenty) i uruchamiają w oparciu o nie proces twórczy, który może mieć wpływ na jego całościowy, wielowymiarowy rozwój.

A są to:

Nowa Leśna Secesja – rama programowa działu zawierającego sztuki plastyczne: rysunek, malarstwo, grafika, organiczna architektura wnętrz, scenografia, plecionkarstwo, malowanie ziemiami.

Teatr pod Lnianym Niebem – dział skupiający zagadnienia dotyczące teatru i muzyki o charakterze intuicyjnym – improwizacyjnym. Elementy terapii baśnią.

Laboratorium Swojskiego Smaku – dział obejmujący kulturę stołu, kuchnię natury i podstawy zielarstwa.

20/20. Architektura Wrocławia 1990-2010

Tak niezwykłe momenty zdarzają się miastom raz na kilkadziesiąt, jeśli nie kilkaset lat. Po 1989 roku, a na dobrą sprawę od początku lat 90-tych XX wieku, Wrocław zaczął się zmieniać w tempie niespotykanym. Nowy ustrój, system gospodarczy i ekonomiczny były głównymi motorami zmian. Do lamusa historii odeszło planowanie centralne, a los miasta znalazł się w rękach ludzi, którzy są znacznie bliżej jego rzeczywistych problemów. Powstały samorządy, znaczenie zyskała inicjatywa ludzi, którzy chcieli na rzecz miasta działać, ale także tych, którzy mieli pieniądze, i chcieli je skutecznie pomnażać.

Zainicjowany 20 lat temu proces przyniósł wielkie zmiany w krajobrazie Wrocławia. Wraz z otwarciem na świat zachodni miasto i jego mieszkańcy zetknęli się z nowymi wzorcami, standardami i wyzwaniami i rozpoczęli trwającą nadal naukę tego, jak łączyć ‘nowe’ ze ‘starym’, jak tworzyć dobre warunki dla inwestorów i mieszkańców, jak godzić interes prywatny z pożytkiem społecznym, czyli odpowiedzialności za wspólne dobro jakim jest każde miasto, jak godzić sprzeczności z korzyścią dla miasta.

Jak zmienił się Wrocław w ciągu ostatnich 20 lat? Jak zmieni się w najbliżej przyszłości? Na wystawie we wrocławskim Muzeum Architektury zatytułowanej “20/20. Architektura Wrocławia 1990-2010” już od 22 czerwca będzie można zobaczyć ewolucję 20 kluczowych rejonów miasta (w sumie 150 obiektów) – od Rynku i ul. Świdnickiej, które odzyskują status salonu miasta, po poprzemysłowe okolice ul. Strzegomskiej, które stają się nowoczesnym centrum biznesu i edukacji, jak również niezrealizowane ambitne koncepcje, które angażowały władze miasta i architektów w minionych latach.

Schulprojekt Szwajcarskiego Związku Architektów

Schulprojekt to projekt realizowany przez Szwajcarski Związek Architektów BSA (Bund Schweizer Architekten). Podejmowane są takie działania jak współpraca z uczelniami pedagogicznymi, opracowanie materiałów dla nauczycieli, prowadzenia warsztatów, udostępnianie materiałów DVD i broszur tematycznych.

Przykładowe opracowania:

Wir bauen eine Stadt
Die Sprache der Architektur – über Architektur sprechen
Lichtidee und Stadtgestalt

„Tydzień Społeczny” w Szczecinie

W dniach od 7 do 10 czerwca br. odbywał się w Szczecinie „Tydzień Społeczny” .Jest cykliczne wydarzenie, którego celem jest analiza różnych zjawisk społecznych, kulturowych i przestrzennych występujących na terenie tego miasta. W tym roku Tydzień stanowił podsumowaniem cyklu debat i analiz prowadzonych w ramach programu Diagnoza 2010, będącego oceną potencjału społeczności Szczecina w wybranych dziedzinach życia. Ciekawym głosem w Diagnozie jest opracowanie Macieja Kowalewskiego pod tytułem „Wspólnota mieszkańców w działaniu. W jakich miejscach jesteśmy razem?”

Szczecin jest jednym z najbardziej rozległych miast w Polsce, co – chociaż dobrze wpływa na potencjał miasta – jest poważnym wyzwaniem dla władz i mieszkańców. Tegoroczną edycję „Tygodnia” poświęcono kapitałowi społecznemu. Warsztaty i spotkania, w których uczestniczyli zarówno mieszkańcy jak i przedstawiciele organizacji i instytucji, dotyczyły w trzech obszarów tematycznych:

• przestrzeni publicznej i kultury
• edukacji i kapitału społeczny
• tego, co w szczecińskim kościele łączy a co dzieli ludzi?

Organizatorem Tygodnia Społecznego jest Fundacja Veritas, a gospodarzami – ojcowie Dominikanie.

Modele do składania

Kilka ciekawostek z Austrii:

archipapp to system kartonowych pudeł, łatwych do łączenia, z których można budować szybko wielkie “budowle”. Projekt pudeł został przygotowany w ramach konkursu Raum Gestalten, realizowanego przez organizację Architektur_Spiel_Raum_Kärnten (pisałam o niej 7.06.2010).

mobiler schulbaukasten to drewniana konstrukcja do składania i dowolnej aranżacji.

Na zakończenie zapraszam na stronę Architekturtage. W ramach corocznych obchodów Dni Architektury w Austrii, realizowane są liczne spotkania, wykłady, warsztatów, również dla dzieci i młodzieży.

METAPOLIS: Starzenie się nowoczesności

Zapraszamy serdecznie na dyskusję zatytułowaną “Starzenie się nowoczesności”, współorganizowaną przez ms2 w Łodzi oraz redakcję “Autoportretu”. Jednym z centralnych wątków nowego numeru naszego kwartalnika jest dialektyka nowoczesności i tradycji, nieustanne ścieranie się naszej współczesnej nowoczesności z tym, co kiedyś było świeże i odpowiadało na ducha czasu, a teraz jest już (tylko?) naszym dziedzictwem.

Taki los spotkał architekturę modernistyczną lat 20. i 30., której walory historyczne coraz częściej są dostrzegane i otaczane konserwatorską i społeczną troską; w muzeach techniki znajdują się już nie tylko maszyny parowe i dwupłatowce, ale także urządzenia, które kilka dekad temu były emblematami postępu. Czy taki los będzie podzielony przez wszystko to, czego doświadczamy obecnie − architekturę, technikę, naszą refleksję na temat współczesności? O tym, co można zrobić ze starzejącą się nowoczesnością zastanowią się autorzy artykułów z bieżącego numeru „Autoportretu” oraz redaktorka naczelna pisma.

Marcin Jarząbek, absolwent MISH UJ oraz historii w Central European University w Budapeszcie, doktorant Wydziału Historycznego UJ. Zajmuje go nowoczesna historia Europy Środkowo-Wschodniej (XIX i XX w.), w szczególności zaś studiami nad historią społeczną, pograniczami, nacjonalizmem, procesami modernizacyjnymi i urbanizacyjnymi oraz pamięcią zbiorową. Autor tekstu „Dziedzictwo (sic!) nowoczesności”.

Dorota Leśniak-Rychlak, redaktorka naczelna „Autoportretu”, z wykształcenia historyczka sztuki i architektka, z wyboru redaktorka. Kuratorka wystawy dzieł C. R. Mackintosha w Międzynarodowym Centrum Kultury w Krakowie oraz współkuratorka wystawy „3_2_1. Nowa architektura w Japonii i Polsce” w Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej „manggha” w Krakowie. W latach 2001-2003 sekretarz redakcji miesięcznika „Architektura & Biznes”.

Piotr Winskowski, architekt, adiunkt na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej i na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie. Wykłada też na kierunku Kulturoznawstwo Międzynarodowe i w Podyplomowym Studium Kuratorskim UJ. Autor prac z zakresu teorii architektury, architektury nowoczesnej i ponowoczesnej, relacji między architekturą i innymi sztukami, m.in.: Modernizm przebudowany (2000), Uwarunkowania kulturowe architektury wobec przemian cywilizacyjnych końca XX wieku (współautor i redaktor, 2001), Miasto − między przestrzenią a koncepcją przestrzeni (współautor i współredaktor, 2010). Autor artykułu „Motywy maszyny”.

***

Czas: 17 czerwca 2010 r., godz. 18:00
Miejsce: ms2 w Łodzi, ul. Ogrodowa 19.

Spotkanie w ramach cyklu Metapolis

Miasto to obiekt materialny, zbiór budynków i przestrzeni pomiędzy nimi, wyodrębniony granicami administracyjnymi. To również, a może przede wszystkim, byt społeczny, przestrzeń doświadczana, przeżywana, myślana i interpretowana. Cykl Metapolis poświęcony jest zagadnieniom, które składają się na to złożone pojęcie, jakim jest miasto – architekturze i urbanistyce, praktykom artystycznym w przestrzeni miejskiej i reprezentacji miasta w sztuce oraz teorii idei politycznych.

Kurator cyklu: Łukasz Biskupski
Cykl zorganizowany we współpracy z Narodowym Centrum Kultury