“At bo i Norden” (Living In the Nordic Countries) to interaktywny kurs dla młodzieży w wieku 13-16, z Danii, Finlandii, Islandii, Norwegii i Szwecji. Poprzez Internet uczniowie kontaktowali się z kolegami z innych państw. Uczestnicy poznawali architekturę i tradycje budowlane swoich miast poprzez fotografię, rysunek, modele architektoniczne. Projekt testowany był w roku 2001, w Norwegii, Finlandii i Danii.
“The Oak of Finland” to ogólnofiński program, do udziału w którym zaproszono szkoły i muzea. Celem programu było propagowanie tradycyjnego budownictwa, zwrócenie uwagi na wartość dziedzictwa architektonicznego, przekazanie dzieciom i młodzieży, że są częścią tego dziedzictwa, stworzenie materiałów edukacyjnych dla nauczycieli. Program został opisany na stronie internetowej (po fińsku). Na stronie edu.fi znajduje się opis po angielsku.
Na zakończenie warto również wspomnieć o organizacji LASTU (The architecture and environment culture school), działającej w Lapinlahti, prowadzącej zajęcia dla dzieci i młodzieży.
Polecam również książki. Niestety, w większości po fińsku:
Arkkitehtuurin ABC (The ABC of Architecure), J. Räsänen, H. Korpelainen, 2004
Pieni majakirja (The small Book of Huts) P. Meskanen, 2006. Podręcznik o budowaniu chat, na podstawie zebranych doświadczeń ARKKI.
play+space=playce – książeczka o edukacji architektonicznej w Europie. W ramach spotkania PLAYCE w Helsinkach w 2005 r. (angielski) Bezpłatne egzemplarze: liisa.heinonen@minedu.fi
W zeszłym tygodniu pisałam o powszechnej edukacji przestrzennej w Finlandii. Jednym z jej elementów są wystawy, organizowane przez Muzeum Architektury Fińskiej MFA, takie jak: “Feels like space, smells like brick”, “The Immaterial Space”, “Measure and Order”, “New, Old, Green”.
Trzy pierwsze wystawy zostały zrealizowane przez H. Grönlund. Pierwsza, “Feels like space, smells like brick” opowiadała o ważnych elementach architektury, takich jak odczuwanie przestrzeni przy zastosowaniu różnych materiałów, jak ograniczenie przestrzeni i faktura materiałów wpływa na nasz odbiór danego miejsca. Wystawa „The Immaterial Space” przeznaczona była dla dzieci, młodzieży i ich rodziców. W przeciwieństwie do pierwszej wystawy, tym razem zwiedzający mieli okazję zastanowić się nad niematerialnymi aspektami przestrzeni. W jaki sposób na postrzeganie przestrzeni wpływają czas i pamięć, atmosfera, światło i cień, temperatura, ruch. Na wystawa „Measure and order” zgromadzono różnego rodzaju miary, w tym modulator le Courbusiera i człowiek Leonarda da Vinci. Przedstawiono również metody mierzenia w starożytnym Egipcie. Różnego rodzaju klocki pozwalają na tworzenie nowych układów. Wystawa “New, Old, Green” dotyczyła rozwoju zrównoważonego w odniesieniu do architektury.
Gdybym miała wymienić kraj, który jest dla mnie największym wzorem jeśli chodzi o powszechną edukację przestrzenną, bez wahania podałabym Finlandię.
W Helsinkach działa ARKKI, szkoła architektury dla dzieci i młodzieży. W ciągu roku organizuje regularne zajęcia, a latem – obozy, w czasie których budowane są chaty, szałasy, domki. Hut-building summer cap odbywają się w Helsinkach, Vantaa, Espoo i Kauniainen. Do samego roku 2000 ARKKI zorganizowało ok. 67 warsztatów, w których udział wzięło ok. 1800 dzieci. Uczestnicy zapoznają się z metodami i materiałami stosowanymi w różnych kulturach, jak i w Finlandii, od antyku po czasy dzisiejsze. Uczą się również sposobów łączenia materiałów, a następnie tworzą proste konstrukcje. Dla osób, które brały udział w warsztatach przygotowano również kurs zaawansowany, dotyczący tradycyjnej architektury fińskiej.
Działalność ARKKI została opisana w nr 9 Autoportretu.
Fińskie Stowarzyszenie Architektów SAFA przygotowało stronę internetową, poświęconą edukacji architektonicznej. Zamieszczono tam linki do organizacji zajmujących się prowadzeniem kursów architektonicznych oraz opisy projektów edukacyjnych, ćwiczeń, prezentacje.
W 2001 r. został opracowany raport o edukacji architektonicznej w Finalndii, zatytuowany Odkrywanie architektury (Discovering Architecture). Zawiera on spis organizacji i szkół zajmujących się edukacją architektoniczną, opisy programów i projektów, metody nauczania. Dostępny jest w całości (PDF, 3 Mb) na stronie SAFA.
Możliwość komentowania Nowa publikacja “Oswoić przestrzeń. Edycja druga” została wyłączona
W zakładce Warsztaty zamieściliśmy nową publikację, podsumowującą drugą edycję projektu “Oswoić przestrzeń” zrealizowaną przez MIK w roku szkolnym 2008/2009 w ramach programu “Autoportret. Warsztaty”. W publikacji znajduje się opis realizacji projektu, scenariusze zajęć z zakresu edukacji przestrzennej, opracowane przez nauczycieli w ramach szkolenia, opisy projektów zagospodarowania terenów przy szkołach partnerskich, opracowane przez studentów architektury krajobrazu oraz artykuł o projektowaniu przestrzeni przyszkolnych. Zapraszamy do lektury.
Dzisiejszym postem kończę serię poświęconą edukacji przestrzennej w Wielkiej Brytanii. Oczywiście jeśli znajdziemy jakieś nowe informacje/ projekty/ linki, zamieścimy je niezwłocznie.
Tym razem podaję spis tych organizacji, o których nie wspomniałam do tej pory, a które również prowadzą regularne projekty związane z tym tematem.
W poprzednich postach opisałam sporo różnych projektów związanych z edukacją przestrzenną. Dziś jeszcze kilka przykładów z Wielkiej Brytanii.
“Sir Basil Spence Archive Project” to cykl warsztatów dla młodzieży, prezentujących najważniejsze budynki Basila Spence. Projekt został zakończony wystawą i jest opisany na stronie programu.
Na stronie internetowej CEBE (Centre for Education in the Built Environment), znadziemy spis projektów, skierowanych głównie do uczniów ze szkół artystycznych lub studentów. Opracowania zawierają opisy projektu, metodologię, czasami scenariusze zajęć, a także podsumowanie, ewaluację
i bibliografię. Przykładowe projekty to:
– Between the Lines – Experiencing Space Through Dance
– Teaching Land-scape Through Story-telling Learning
“Manchester after the bomb” to zbiór materiałów dla nauczycieli, zawierający podstawowe dane, zadania, wypowiedzi świadków, zdjęcia i filmy z okresu II wojny światowej. W ramach programu prowadzone są różnego rodzaju zajęcia dla szkół i indywidualnych uczestników. Na stronie internetowej programu znajduje się broszura zawierająca informację o prowadzonych zajęciach.
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
Juhani Pallasmaa pisze o architekturze zwierząt,
Lidia Klein opowiada o analogii biologicznej w architekturze współczesnej,
Barbara Stec przygląda się sposobowy wykorzystania koncepcji fałdy Gillesa Deleuze’a przez architektów postmodernistycznych,
Ewę Klekot pytamy, czym jest życie,
Jakub Woynarowski pisze o ładzie i urozmaiceniu w sztuce,
Ryszard Kasperowicz analizuje koncepcję organiczności dzieła sztuki w teorii Johna Ruskina./
W kolejnych numerach:
PLANOWANIE – Autoportret 1 [56] 2017
REGIONALIZMY – Autoportret 2 [57] 2017
WŁASNOŚĆ – Autoportret 3 [58] 2017
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
