Muzyczny recycling? Tak, to nie pomyłka, ale obraz naszych czasów. Ponieważ, jak powiedział Ben Akiba, wszystko już było, przepis na sukces jest prosty: weź 900 cudzych dźwięków, wrzuć do komputera, zmiksuj, dodaj kilka pomysłów od siebie i już! Przykład skrajny, ale z jego pomocą autorka pokazuje, jak dziś pracują modni muzycy.
Jakimi dźwiękami można dopełnić obraz filmowy? Co dźwięk może powiedzieć o głębinach Morza Czerwonego czy o krakowskich Błoniach? Wybitny kompozytor opowiada o sztuce kreowania przestrzeni za pomocą muzyki oraz o tym, jakie pułapki czekają na realizatora filmowego, który nadmiernie zachłyśnie się możliwościami nowoczesnego sprzętu.
Kto podczas zeszłorocznego Weneckiego Biennale Sztuki Współczesnej zajrzał do małej, ciemnej projektorni znajdującej się obok głównej sali wystawy, ten mógł zetknąć się z niezwykłym muzycznym światem. Do uszu słuchacza dobiegała bowiem różnorodna muzyka, zmieszana z dźwiękami dzwonów, silników i brzękiem szklanek oraz… jego własnym głosem. O sensie tej niezwykłej instalacji i o swojej podróży do Wenecji opowiada Marcin Strzelecki.
Słuchania muzyki trzeba się nauczyć. Dotyczy to szczególnie tej trudniejszej, która wymaga czegoś więcej niż tylko biernego odbioru. Jerzy Klag opowiada o swojej przygodzie z muzyką: o nielubianych wyjściach do filharmonii, o kłopotliwym zakupie płyty gramofonowej, która zmieniła jego podejście do jazzu i wreszcie o tym, że warto zainwestować trochę czasu w słuchanie i rozumienie muzyki.
Język muzyki jest nieprzekładalny na jakikolwiek inny, jednak próba opowiedzenia treści w niej zawartych może być bardzo pouczająca. Podczas warsztatów zorganizowanych przez Małopolski Instytut Kultury uczestnicy osobiście się przekonali, w jak różny sposób można odebrać te same dźwięki. Każdy napisał inną historię, choć wszyscy słyszeli to samo. Dlaczego?
Skrzypek na torach, tańce w poczekalni, połatane trąby rumuńskich trębaczy… Tekst o tym, jak spiesząc się na osobowy do Wieliczki można trafić do Siedmiogrodu. O tym, jak w pewne lipcowe popołudnie krakowski główny zawirował, zatańczył i zaśpiewał, czyli o Rozstajach 2002. Sztuce i życiu splecionych ze sobą.
Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
W kolejnych numerach:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
