Autoportret Nr 4 [55] 2016

ORGANICZNOŚĆ

Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.

W numerze:

Juhani Pallasmaa pisze o architekturze zwierząt,
Lidia Klein opowiada o analogii biologicznej w architekturze współczesnej,
Barbara Stec przygląda się sposobowy wykorzystania koncepcji fałdy Gillesa Deleuze’a przez architektów postmodernistycznych,
Ewę Klekot pytamy, czym jest życie,
Jakub Woynarowski pisze o ładzie i urozmaiceniu w sztuce,
Ryszard Kasperowicz analizuje koncepcję organiczności dzieła sztuki w teorii Johna Ruskina./

W kolejnych numerach:

PLANOWANIE – Autoportret 1 [56] 2017
REGIONALIZMY – Autoportret 2 [57] 2017
WŁASNOŚĆ – Autoportret 3 [58] 2017

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:

M!K w sieci

Tagi

architektura architektura modernistyczna architektura wnętrz architektura współczesna Autoportret baza danych bezkres biblioteki blokowiska Bunkier Sztuki design dom Dom w Polsce Dorota Jędruch Dorota Leśniak-Rychlak dworce dyskusja dzieci dźwięk edukacja przestrzenna ekologia Europa Środkowa festiwal handel Justyna Nowicka Język i przestrzeń konferencja konkurs krajobraz Kraków książka materialnosc miasto modernizm muzyka niesamowitosc Nowoczesności Ograniczenie ogrody organiczna Partycypacja i partycypacja partycypacja społeczna patronat Piotr Winskowski Postciało prywatne przemysłowe poprzemysłowe Przestrzenie kolonialne przestrzeń przestrzeń publiczna pustka Radio Kraków rewitalizacja Ruch sakralne spotkanie starość sztuka Tożsamość po '89 ulice i place urbanistyka Utopie Warszawa warsztaty wiedza wieś wirtualne w mediach wojna wokół funkcjonalizmu wykład wyobrażanie narodów wystawa władza zdrowie Zmysły/percepcja zrównoważony rozwój Łódź śmierć światło

Laura Nanni

mieszka i pracuje jako architekt we Florencji, współpracuje ze studiami projektowymi oraz instytucjami publicznymi. Studia skończyła w roku 2000 we Florencji. Pracę magisterską napisała z zakresu odnowy zabytków. Z tejże dziedziny skończyła też studia podyplomowe w Genui. Tematyką uczestnictwa w planowaniu miasta zajmowała się w ramach współpracy z redakcją planu zagospodarowania przestrzennego gminy Impruneta (Florencja).

Dzieci zmieniają współczesne miasta

Laura Nanni

1.10.2004

Możliwość komentowania została wyłączona

Włączanie dzieci w proces projektowania staje się coraz bardziej popularne na Zachodzie; wspiera tę tendencję UNESCO, UNICEF i ONZ. Inicjatywa wyrasta z przeświadczenia, że miasto planuje się najlepiej z bezpośrednim udziałem obywateli, czyli użytkowników. Zaproszenie dzieci do współtworzenia przestrzeni miejskiej, która przecież powstaje także dla nich, wydaje się więc oczywiste. Ale jak to zrobić, żeby było efektywne? O zaletach i niedostatkach różnych sposobów włączania dzieci w planowanie opowiada włoska autorka, Laura Nanni.

Laura Nanni, "Dzieci zmieniają współczesne miasta", Przestrzenie dziecięce

Dzieci zmieniają współczesne miasta – pdf do pobrania

Tagi: dzieci, miasto