Autoportret Nr 4 [55] 2016

ORGANICZNOŚĆ

Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.

W numerze:

Juhani Pallasmaa pisze o architekturze zwierząt,
Lidia Klein opowiada o analogii biologicznej w architekturze współczesnej,
Barbara Stec przygląda się sposobowy wykorzystania koncepcji fałdy Gillesa Deleuze’a przez architektów postmodernistycznych,
Ewę Klekot pytamy, czym jest życie,
Jakub Woynarowski pisze o ładzie i urozmaiceniu w sztuce,
Ryszard Kasperowicz analizuje koncepcję organiczności dzieła sztuki w teorii Johna Ruskina./

W kolejnych numerach:

PLANOWANIE – Autoportret 1 [56] 2017
REGIONALIZMY – Autoportret 2 [57] 2017
WŁASNOŚĆ – Autoportret 3 [58] 2017

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:

M!K w sieci

Tagi

architektura architektura modernistyczna architektura wnętrz architektura współczesna Autoportret baza danych bezkres biblioteki blokowiska Bunkier Sztuki design dom Dom w Polsce Dorota Jędruch Dorota Leśniak-Rychlak dworce dyskusja dzieci dźwięk edukacja przestrzenna ekologia Europa Środkowa festiwal handel Justyna Nowicka Język i przestrzeń konferencja konkurs krajobraz Kraków książka materialnosc miasto modernizm muzyka niesamowitosc Nowoczesności Ograniczenie ogrody organiczna Partycypacja i partycypacja partycypacja społeczna patronat Piotr Winskowski Postciało prywatne przemysłowe poprzemysłowe Przestrzenie kolonialne przestrzeń przestrzeń publiczna pustka Radio Kraków rewitalizacja Ruch sakralne spotkanie starość sztuka Tożsamość po '89 ulice i place urbanistyka Utopie Warszawa warsztaty wiedza wieś wirtualne w mediach wojna wokół funkcjonalizmu wykład wyobrażanie narodów wystawa władza zdrowie Zmysły/percepcja zrównoważony rozwój Łódź śmierć światło

Joanna Leśnierowska

absolwentka teatrologii UJ, krytyk tańca; współpracuje z krakowskimi „Didaskaliami”, publikowała także poza Polską: „Theater der Zeit” (Berlin), „Dance Today” (Israel), „Dance Zone” (Prague). Jest autorką rozdziału o teatrze tańca w wydanym w 2005 r. Słowniku wiedzy o teatrze. Jako krytyk i teoretyk tańca brała udział w wielu międzynarodowych projektach (prowadziła wykłady na temat tańca polskiego). W 2003 r. była krytykiem-rezydentem podczas wiedeńskiego festiwalu „Impulstanz”. Od 2004 r. jest kuratorem tańca w poznańskim Starym Browarze, od 2003 r., razem z Natalią Draganik, prowadzi Stowarzyszenie Towarzystwo Gimnastyczne.

Utkane z emocji

Joanna Leśnierowska

1.04.2007

Możliwość komentowania została wyłączona

Opowieść o Pinie Bausch, twórczyni tzw. teatru tańca, jednej z najważniejszych reformatorek sceny współczesnej. Niemiecka artystka stara się maksymalnie zbliżyć do widza, czerpie inspirację z otaczającej ją rzeczywistości, ale jednocześnie potrafi odnaleźć w swoich spektaklach poetycki, uniwersalny składnik istnienia, wspólny dla wszystkich ludzi. Zapewne dlatego w jej sztuce zakochało się tak wiele osób, w tym sam Pedro Almodóvar.

Joanna Leśnierowska, "Utkane z emocji", Przestrzenie sceny

Tagi: scena, teatr