Polecamy kolejny wykład w ramach organizowanego przez Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej “Manngha” cyklu “Co to jest architektura?”.
Tym razem wykład pt. “Architektura najnowsza a architektura rodzima” wygłosi Dietmar Eberle.
Prof. Eberle jest wykładowcą Wydziału Architektury ETH Zurich, architektem, współzałożycielem działającego od 1985 roku biura Baumschlager Eberle. Od założenia pierwszego oddziału w alpejskiej prowincji Vorarlberg w zachodniej Austrii, biuro rozwinęło się w międzynarodowa firmę, z siedzibami w Lochau i Wiedniu w Austrii, St. Gallen i Zurychu w Szwajcarii, Vaduz w Liechtensteinie i w Pekinie w Chinach. Architektura biura, początkowo głównie mieszkaniowa, zyskała międzynarodowe uznanie dzięki doskonałej analizie warunków miejsca i potrzeb użytkowników i wynikłej z nich bezkompromisowej, eleganckiej, minimalnej formie. Wśród ponad trzystu realizacji biura znajdują się zespoły mieszkaniowe, a ostatnio m.in. rozbudowa lotniska w Wiedniu, siedziba WHO/UNAIDS w Genewie, budynki wysokie w Pekinie.
Czas: 7 czerwca, godz. 18:00
Miejsce: Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha, ul. Konopnickiej 26, Kraków
Prowadzenie: Marta A. Urbańska
Kurator cyklu: Adam Budak
Organizatorzy: Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha, Instytut Goethego w Krakowie, Szwajcarska Fundacja dla Kultury Pro Helvetia
[na podstawie materiałów prasowych]
Zapraszamy na kolejne wydarzenie z cyklu “Co to jest architektura”: tym razem 6 grudnia o godz. 18:00 wykład zatytułowany „Koszmar współuczestnictwa” („The Nightmare of Participation”) wygłosi Markus Miessen. Tytuł prelekcji jest zarazem tytułem jego książki – trzeciej części autorskiej trylogii (obok Did someone say Participate? An Atlas of Spatial Practice oraz The Violence of Participation). Jej bohater to „niezależny praktyk”, „niezainteresowany outsider”, „nieusprawiedliwiony uczestnik”, nieograniczony żadnym istniejącym protokołem. Jest to postać, która wkracza do akcji z twórczym umysłem i chęcią wprowadzania zmian.
Miessen wskazuje na konieczność zmiany podejścia do kwestii współuczestnictwa, postuluje zwrócenie się w stronę modelu, który lokuje się poza metodą konsensusu. Odchodząc od roli współuczestnika jako wybawiciela z politycznej walki, niemiecki architekt zastanawia się nad granicami i pułapkami oraz prawdziwymi motywami współuczestnictwa. Zamiast domagania się nowego pokolenia mediatorów, wskazuje on konflikt jako siłę sprawczą. „Koszmar współuczestnictwa” jest wezwaniem do konfliktowego współuczestnictwa – określanego nie jako proces, do którego wszyscy są zaproszeni, lecz raczej jako sposób działania bez mandatu większości, jako intruz, który wkracza w dziedziny wiedzy, które w ten sposób korzystają z nowego, zewnętrznego źródła wiedzy. Czasami należy za wszelką cenę ominąć demokrację…
Markus Miessen (1978) – architekt, badacz, pisarz i wykładowca. Ukończył Architectural Association, London Consortium oraz Goldsmiths. W 2002 roku założył Studio Miessen (agencja strategii przestrzennych i analiz kulturowych, skoncentrowana na badaniach i edukacji). Markus Miessen jest także partnerem w berlińskim studiu architektonicznym nOffice (założone w 2007 roku wraz z Ralfem Pflugfelderem i Magnusem Nilssonem), działającym na styku architektury krytycznej, interwencji urbanistycznych i sztuki. nOffice zrealizował m.in. instalację w ramach Biennale w Lyonie (2007), instalację dla Max Wigram Gallery podczas targów sztuki Frieze w Londynie (2006), wielofunkcyjną przestrzeń dla nowojorskiego biennale Performa (2009) oraz podróżującą architekturę międzynarodowej wystawy zainicjowanej przez Credit Suisse. Obecnie nOffice bierze udział w trwającym Europejskim Biennale Sztuki Współczesnej Manifesta 8 w Hiszpanii, pracuje również nad projektami: archiwum i centrum kulturalnego dla szwajcarskiego kuratora sztuki współczesnej Hansa Ulricha Obrista, centrum kulturalnego i kinoteatru w Dubaju oraz nad projektami domów jednorodzinnych w Niemczech. Ponadto biuro nOffice jest konsultantem masterplanu pięćdziesięciohektarowego obszaru pozamiejskiego w Brazylii oraz autorem projektu budynku mediateki – głównego publicznego komponentu tego założenia.
Markus Miessen jest autorem i współautorem wielu publikacji, m.in.: Spaces of Uncertainty (2002), Did someone say Participate? An Atlas of Spatial Practice (2006), With/Without – Spatial Products, Practices and Politics in the Middle East (2007), The Violence of Participation (2007), Institution Building – Artists, Curators, Architects, and the Struggle for Space (2009), When Economies Become Form – Micro-Economic Models as Spatial Prescriptions in Northeast Brazil (2009), The Nightmare of Participation (2010).
Miessen wykładał na wielu prestiżowych uczelniach, od Architectural Association (Londyn) po Columbia University (Nowy Jork), Royal College of Art (Londyn), Berlage Institute (Rotterdam) i MIT (Boston). Obecnie Miessen jest gościnnym profesorem w Hochschule für Gestaltung w Karlsruhe oraz w Shiraz (Iran). Miessen jest także konsultantem European Kunsthalle (Kolonia), Serpentine Gallery w Londynie (gdzie bada partycypacyjne strategie mieszkaniowe i kwestie habitatu osób starszych) oraz interdyscyplinarnego szwajcarskiego think tank W.I.R.E. Miessen jest dyrektorem Architectural Association Winter School Middle East (Dubaj).
Czas: 6 grudnia 2010, godz. 18:00
Miejsce: Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manngha w Krakowie, ul. M. Konopnickiej 26.
Kuratorem cyklu jest Adam Budak.
Również 28 października w ramach cyklu “Co to jest architektura?” (współorganizowanego przez Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manngha i Goethe Institut w Krakowie) wykład zatytułowany “RADICALS” wygłosi Gianni Pettena, jeden z najwybitniejszych architektowi włoskich. Wraz z Archizoom, Superstudio i UFO, jest założycielem ruchu Architettura Radicale i od końca lat 60-tych prowadzi aktywną działalność na polu teorii i praktyki architektury eksperymentalnej, usilnie domagając się ”radykalnej reformy całej dyscypliny architektury”.
Czas: 28 października, godz. 18:00
Miejsce: Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manngha w Krakowie, ul. M. Konopnickiej 26.
Wykorzystując język sztuki konceptualnej oraz retorykę dyskursu politycznego, Pettena analizuje transformacje fizycznej przestrzeni w urbanistycznym kontekście. Jego niezwykle ważna ksiązka L’anarchitetto (1973) to kolaż wizualnej inwencji i fotograficznego dziennika, postrzegany jako manifest rozszerzonej wersji architektury. Pettena określa się jako „anarchitect“: artysta, który posługuje się językiem architektury oraz architekt, który nie stroni od logiki artystycznej, Pettena jest autorem eksperymentalnych projektów z pogranicza sztuki konceptualnej i land artu, które penetrują związki między naturą i architekturą.
Pettena, urodzony w 1940 roku w Bolzano, studiował architekturę na Uniwersytecie we Florencji, gdzie obecnie jest profesorem historii współczesnej architektury. Od 1983 roku wykłada także w Domus Academy (międzynarodowa podyplomowa szkoła projektowania) w Mediolanie. Od wczesnych lat 70-tych, Pettena jest gościnnym wykładowcą w wielu znanych uniwersytetach i szkołach architektury w Stanach Zjednoczonych i w Anglii. Teksty Petteny na temat sztuki, architektury i projektowania pojawiają się w takich pismach, jak m.in. „Domus”, „Casabella”, „Modo”, „Abitare” czy „D’Ars”. Jako krytyk i historyk architektury, Gianni Pettena zorganizowal wystawy najwybitniejszych architektow wspolczesnych (Venturi, Meier, Superstudio, Isozaki, London AA, Hollein). Jako architekt, Pettena jest autorem wielu projektow z pogranicza sztuk wizualnych i architektury. Jest takze autorem wielu instalacji, m.in.: „Landscapes of Memory“ (1987) oraz „Archithoughts“ (2001, in progress). Jednym z wazniejszych projektow architektonicznych jest tez ratusz miejski w Canazei (1990-97). Pettena jest autorem nowego funkcjonalnego projektu twierdzy Medici a takze kilku renowacyjnych projektow historycznych budynkow w Toskanii.
„Radykałowie to ci, którzy radykalnie odnawiali idee i wizualne języki w dziedzinie architektury, projektowania i sztuki środowiska. Wymazane granice pomiędzy dyscyplinami: wizje z lat 60-tych wciąż mają istotne znaczenie dla współczesnej sztuki i architektury. W latach 60-tych hipisi, artyści land-artu i radykałowie, powodowani rożnymi względami, wymyślili nową architekturę i wcielili ją w życie… przesunęli również granice – ten wykład jest im poświecony”.
