Rossano Baronciani, “Ciało czyli nie-miejsce”
Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
- Juhani Pallasmaa pisze o architekturze zwierząt,
- Lidia Klein opowiada o analogii biologicznej w architekturze współczesnej,
- Barbara Stec przygląda się sposobowy wykorzystania koncepcji fałdy Gillesa Deleuze’a przez architektów postmodernistycznych,
- Ewę Klekot pytamy, czym jest życie,
- Jakub Woynarowski pisze o ładzie i urozmaiceniu w sztuce,
- Ryszard Kasperowicz analizuje koncepcję organiczności dzieła sztuki w teorii Johna Ruskina./
W kolejnych numerach:
- PLANOWANIE – Autoportret 1 [56] 2017
- REGIONALIZMY – Autoportret 2 [57] 2017
- WŁASNOŚĆ – Autoportret 3 [58] 2017
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
Tagi