Autoportret Nr 4 [55] 2016

ORGANICZNOŚĆ

Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.

W numerze:

Juhani Pallasmaa pisze o architekturze zwierząt,
Lidia Klein opowiada o analogii biologicznej w architekturze współczesnej,
Barbara Stec przygląda się sposobowy wykorzystania koncepcji fałdy Gillesa Deleuze’a przez architektów postmodernistycznych,
Ewę Klekot pytamy, czym jest życie,
Jakub Woynarowski pisze o ładzie i urozmaiceniu w sztuce,
Ryszard Kasperowicz analizuje koncepcję organiczności dzieła sztuki w teorii Johna Ruskina./

W kolejnych numerach:

PLANOWANIE – Autoportret 1 [56] 2017
REGIONALIZMY – Autoportret 2 [57] 2017
WŁASNOŚĆ – Autoportret 3 [58] 2017

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:

M!K w sieci

Tagi

architektura architektura modernistyczna architektura wnętrz architektura współczesna Autoportret baza danych bezkres biblioteki blokowiska Bunkier Sztuki design dom Dom w Polsce Dorota Jędruch Dorota Leśniak-Rychlak dworce dyskusja dzieci dźwięk edukacja przestrzenna ekologia Europa Środkowa festiwal handel Justyna Nowicka Język i przestrzeń konferencja konkurs krajobraz Kraków książka materialnosc miasto modernizm muzyka niesamowitosc Nowoczesności Ograniczenie ogrody organiczna Partycypacja i partycypacja partycypacja społeczna patronat Piotr Winskowski Postciało prywatne przemysłowe poprzemysłowe Przestrzenie kolonialne przestrzeń przestrzeń publiczna pustka Radio Kraków rewitalizacja Ruch sakralne spotkanie starość sztuka Tożsamość po '89 ulice i place urbanistyka Utopie Warszawa warsztaty wiedza wieś wirtualne w mediach wojna wokół funkcjonalizmu wykład wyobrażanie narodów wystawa władza zdrowie Zmysły/percepcja zrównoważony rozwój Łódź śmierć światło

Georges Duby

Francuski historyk, jeden z najbardziej uznanych mediewistów XX wieku. Należał do drugiego pokolenia francuskiej szkoły Annales, będąc jednym z najwybitniejszych jej przedstawicieli. Pionierskie były jego studia z zakresu historii mentalności, które w badaniach historycznych przesunęły akcent z obiektywnych zdarzeń na ich odbiór w oczach współczesnych i potomnych (najlepszym tego przykładem jest klasyczna już pozycja Bitwa pod Bouvines. Niedziela 27 lipca 1214, 1988) oraz na hierarchię wartości wieków dawnych i ówczesne wyobrażenia o świecie. Do jego najważniejszych prac należą: Czasy katedr: sztuka i społeczeństwo 980-1420 (1986), Rycerz, kobieta i ksiądz. Małżeństwo w feudalnej Francji (1986), Rok tysięczny (1997). Był także redaktorem dwóch tomów monumentalnej Historii życia prywatnego (1998).

Spalenie

Georges Duby

1.10.2008

Możliwość komentowania została wyłączona

Autor interpretuje kościół jako światłonośną przestrzeń, będącą osobliwym pomostem pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Niezwykle istotną rolę pełni tu światło – pozbawione zbędnych ozdób, tchnące prostotą i dyskrecją. Architektura staje się elementem doświadczenia mistycznego. Przedruk fragmentu książki Saint Bernard. L’art cistercien.

Tagi: światło