“Ograniczenie – architektura Hansa van der Laana”
„Ograniczenie – architektura Hansa van der Laana” to tytuł spotkania z Maciejem Miłobędzkim towarzyszącego najnowszemu wydaniu numeru kwartalnika „Autoportret. Pismo o dobrej przestrzeni”. Spotkanie odbędzie się w Muzeum Sztuki Współczesnej MOCAK, w czwartek 23 stycznia o godz. 18.00, poprowadzi je Dorota Leśniak-Rychlak.
Serdecznie zapraszamy!
Hans van der Laan (1904–1991) studiował architekturę w Delft w przełomowych dla współczesnego dyskursu architektonicznego latach 20. XX wieku. Aktywny animator
burzliwych studenckich dyskusji w 1927 roku wstąpił do zakonu. Kontemplacyjny charakter benedyktyńskiego życia, cierpliwa praca, ideał „dobrego robotnika” miały niewątpliwie znaczenie dla jego poszukiwań wysublimowanej, „pozbawionej wszelkich konieczności” istoty architektury. Podążający własną ścieżką i eksplorujący obszary nieobecne we współczesnym mu dyskursie architektonicznym van der Laan pozostawił po sobie kilka fascynujących projektów i budowli, m.in. klasztory w Vaals (1956–1967), Roosenberg (1975), Mariavall (1995), dom mieszkalny w Best (1982), a także wiele istotnych tekstów, traktaty Architectonic Space (1977), Play of Forms (1985) – dotyczący relacji natury, kultury i liturgii – projekty mebli, naczyń i szat liturgicznych, kroju pisma. Był wynalazcą systemu proporcji Plastic Number (1928), główną postacią, założycielem i wykładowcą tzw. Bossche School. Jego realizacje, odkrycia i teorie stały się inspiracją dla architektów wielu generacji o tak różnych twórczych osobowościach jak: Gerrit Rietveld, John Pawson, Wiel Arets czy David Chipperfield.
Maciej Miłobędzki – architekt, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. W latach 1984 – 1988 pracował w Spółdzielni Pracy Twórczej Architektów i Artystów Plastyków. Współzałożyciel pracowni JEMS Architekci. Od 2008 r. prowadzi działalność dydaktyczną na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Laureat Honorowej Nagrody SARP (2002).
“Ten przemyślany sposób chodzenia wzmacnia nasze fizyczne obcowanie z budowlą, napięcia pomiędzy charakterem wnętrz o rozmaitej skali i różnym stopniu otwarcia. Materia, ciężar i gęstość budowli, wymiary, temperatura, nasze kroki, ruchy, współtworzą percepcję przestrzeni. Przez zmysły odkrywamy intelektualny wymiar architektury. Van der Laan projektował stopniowo rozbudowujące się opactwo jako serie trójwymiarowych siatek, rytmów, podziałów, miar opartych na regule Plastic Number, z czasem zamieniając je w twory wolumetryczne. Porządek dnia i rytmy codziennych czynności: ruchu, cichej kontemplacji, modlitwy, pracy, odpoczynku, typowe dla benedyktyńskich zakonów, i architektura klasztoru w Vaals wzajemnie się dopełniają.”
Fragment tekstu Macieja Miłobędziego “Ima summis” z najnowszego wydania kwartalnika autoportret.
Współorganizator: MOCAK Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie
Na zdjęciu: Hans van der Laan, Klasztor Roosenberg, Waasmunster, krużganek, w głębi wejście do kościoła, fot. M. Miłobędzki
