26 listopada odbyło się w Bibliotece Sztuki MIK spotkanie poświęcone metodzie Project for Public Spaces, zatytułowane “Starsze panie po zmroku i inne wskaźniki”. O metodzie opowiadał dr Tomasz Jeleński z Politechniki Krakowskiej. Dziękując wszystkim za liczne przybycie i za bardzo inspirująca dyskusję polecam uwadze podręcznik kreowania udanych przestrzeni publicznych, wydany przez Fundację Partnerstwo dla Środowiska.
Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
W kolejnych numerach:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
29.11.2009
Bardzo ciekawe spotkanie i bardzo sensowna koncepcja projektowania przestrzeni metodą PPS.
Zaskakujący był dla mnie fakt, że w trakcie dyskusji studenci architektury i urbanistyki wyrazili chęć poznawania w toku studiów takich metod i ogólnie zasad partycypacji społecznej w projektowaniu.
Paradoks tkwi w tym, że z punktu widzenia PPS architekt-artysta-kreator ze swymi koncepcjami nie jest nikomu potrzebny a jego uczestnictwo w tworzeniu przestrzeni jest z założenia służbą i podporządkowaniem się w stosunku do społeczności użytkującej teren.
Trudno się z tym pogodzić po 5 latach studiów architektonicznych, podczas których kładzie się studentom do głowy przeświadczenie o swej wyjątkowości i elitarności, o odpowiedzialności za przestrzeń, jaka spada na tych, którzy uczą się ją projektować i oczywiście o tym, że wiedzą lepiej…
Hmmm…
Nie wiem czy PPS uda się obalić etos ARCHITEKTA.
3.12.2009
Niech przybywa w naszym mieście miejsc, po których starsze panie będą mogły bez obaw jeździć na rolkach do białego rana!
3.12.2009
Marto,
jako odbiorca Waszej – architektów – pracy jestem pewna, że na końcu procesu społecznego planowania jest Projekt. PPS wyrasta z amerykańskiej tradycji demokratycznej gdzie “community is an expert” ale gdy spojrzymy na duże realizacje powstałe we współpracy społeczności z Project for Public Spaces, w Nowym Jorku czy Detroit, widać rękę architekta-artysty-kreatora. Parafrazując przykazanie PPS: zacznijmy od petunii a skończmy na dobrym, współgrającym z marzeniami mieszkańców, projekcie!
3.12.2009
@jmia
Tak, gorąco popieram ten wniosek! Jakże piękny byłby Kraków pełen starszych pań na wrotkach po zmroku i nad ranem…