Akademia Łucznica

Przez ostatnie miesiące pisałam o edukacji przestrzennej w Europie. Czas wreszcie powiedzieć o polskich projektach i instytucjach.
W pierwszej kolejności muszę wspomnieć o Akademii Łucznica. Na początek trochę historii. Ktoś może powiedzieć – dlaczego podajemy wydarzenia tak odległe. Myślę jednak, że warto powrócić do początków. Edukacja przestrzenna w Polsce nie ma może zbyt długiej tradycji, ale warto przypominać o tym, że wiele działań już zostało podjętych.

Centrum Animacji Kultury (od 2002 Narodowe Centrum Kultury) podjęło w 1997 roku inicjatywę programu „Ład przestrzenny, architektura, tradycje kulturowe”, mającego na celu popularyzowanie zagadnień architektury i świadomego zagospodarowania przestrzeni. W pierwszej fazie projektu zorganizowano seminaria w Borach Tucholskich i konferencję w Malechowie, nt. „Dziedzictwo kulturowe i ład przestrzenny w programach rozwoju obszarów wiejskich i małych miast”. Problem przestrzeni dużych miast poruszony był na seminarium w Krakowie. Efektem tego spotkania było zorganizowanie, we współpracy z pracownią plastyczną „Farbiarnia” Płockiego Ośrodka Kultury, konkursu dla mieszkańców na najładniej zagospodarowane podwórko. Nagrodzone zostały dzieci, które własnymi siłami starały się upiększyć swoje podwórko. Przy „Farbiarni” powstała grupa młodych ludzi, którzy brali udział w warsztatach filmowych, fotograficznych i teatralnych. Po trzech latach powstał festiwal podwórkowy. Jednorazowa akcja przerodziła się w długofalowy projekt społeczny, który nadal trwa.
W latach 2000 – 2002 zorganizowano trzy warsztaty pt. „Potyczki z architekturą”, dwa w Czaplinku i jeden w Supraślu. Wynikiem spotkania architektów, animatorów kultury, pedagogów i studentów architektury z Poznania (późniejsza grupa „Wędrowni architekci”) było opracowanie Karty Drahimskiej.

Od 2002 r. program „Ład przestrzenny” prowadzi Stowarzyszenie Akademia Łucznica. W roku 2003, we współpracy z Laboratorium Edukacji Twórczej w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, zorganizowano warsztaty „Otoczenie mojej szkoły”, które poprowadził Dariusz Śmiechowski. Były to pierwsze warsztaty edukacji architektonicznej w szkole, realizowane w ramach większego projektu „Dom moim centrum świata”.
Z inicjatywy Młodzieżowego Domu Kultury w Płocku zorganizowano w 2004 r. cykl warsztatów „Dialog z otoczeniem”. Warsztaty przeprowadzone były w trzech szkołach, trzech przedszkolach i w Ogrodzie Jordanowskim. Kolejnym etapem był trwający pół roku program, w ramach którego młodzież z gimnazjum opracowała projekty zagospodarowania parku miejskiego w Pilawie i terenu przy szkole. W tym samym roku (2005) Dariusz Śmiechowski, Anna Wróbel i Zofia Bisiak opracowali program edukacji architektonicznej „Dialog z otoczeniem”, który został dopuszczony do realizacji przez Ministerstwo Edukacji i Nauki w grudniu 2005 r.

Stowarzyszenie zrealizowało liczne projekty, takie jak: „Podróż w zapomnianym krajobrazie”, “Był sobie Osieck…”, „CZAS NA ZMIANY – projekty partnerskie w zakresie ochrony dziedzictwa kulturowego i krajobrazu”, współorganizowało ogólnopolską konferencję i warsztaty PLAYCE w 2006 roku (o których pisałam tydzień temu), Forum Edukacji Architektonicznej w 2008 roku, Giełdę Projektów Edukacji Kulturalnej w 2008 i 2009 roku.