Kiedy po opuszczeniu przez ludzi jaskiń narodziła się architektura, przy budowaniu posługiwano się naturalnymi materiałami – pniami, gałęziami i liśćmi. Nawiązania do tych prapoczątków budownictwa przewijały się przez architekturę do końca XIX wieku. Wiek XX to z kolei dominacja wysterylizowanych, kanciastych brył ze szkła i betonu. Wydaje się jednak, że obecnie na nowo przypomniano sobie o naturze. Dlaczego tak się dzieje i na czym polega biomorfizm w architekturze?
Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
W kolejnych numerach:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
