Autor interpretuje kościół jako światłonośną przestrzeń, będącą osobliwym pomostem pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Niezwykle istotną rolę pełni tu światło – pozbawione zbędnych ozdób, tchnące prostotą i dyskrecją. Architektura staje się elementem doświadczenia mistycznego. Przedruk fragmentu książki Saint Bernard. L’art cistercien.
Ikona Przemienienia Pańskiego może być odczytana jako odzwierciedlenie objawienia światła w tradycji Kościoła Wschodniego. Na jej przykładzie autor analizuje w jaki sposób światło jest przywoływane i przedstawiane oraz wskazuje funkcjonującą we wschodniej tradycji różnicę pomiędzy światłem przedwiecznym, będącym emanacją Boga, i stworzonym światłem naturalnym.
W rozmowie poznajemy nurt należący do włoskiego katolicyzmu, dążący do odnalezienia korzeni chrześcijaństwa w kosmologii i antropologii żydowskiej. W tradycji tej nie dochodzi do jednoznacznego utożsamienia światła z Bogiem – Bóg pozostaje ukryty w prapoczątku poprzedzającym rozwidlenie wartości na przeciwne bieguny.
Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
W kolejnych numerach:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
