Mit Pałacu Kultury i Nauki przybierał rozmaite odcienie. W pozytywnej wizji jawił się jako strzeliste, wznoszące się pod niebo centrum świata (Warszawy, socjalistycznej Polski) czy obiekt quasi-sakralny, łączący w sobie wiele pozornie sprzecznych elementów kulturowych; w negatywnej nazywano Pałac naroślą, podkreślano jego sztuczną pozycję w tkance miasta. Co łączy obie wizje? Autor znajduje odpowiedź w antropologii kulturowej.
Warszawskie hale targowe z drugiej połowy XIX i początku XX wieku, z których większość niestety nie przetrwała wojny, odegrały ważna rolę w procesie przekształcania miasta w metropolię. O zaangażowaniu władz miejskich w podnoszące status stolicy inwestycje, a także ryzykiem, jakie się z nimi wiązało, pisze Małgorzata Omilanowska.
Miłość jest córką wiedzy – mawiał Leonardo da Vinci. Aby pokochać miasto, trzeba je zrozumieć, trzeba z nim rozmawiać. Kiedy takiej komunikacji nie ma, miasto umiera. Do niedawna groziło to Warszawie, okaleczonej fizycznie i społecznie przez historię. Od kilku lat, za sprawą projektu Miejskiego Systemu Informacji, coś się zaczęło zmieniać.
Półtora roku temu na warszawskich Alejach Jerozolimskich pojawiła się piętnastometrowa palma. Autorka projektu, pani Joanna Rajkowska, połączyła w ten sposób różne tradycje, okresy historyczne i kody kulturowe. Ten najmniejszy z możliwych ogrodów (jednoosobowy, jeżeli można tak powiedzieć), mimo początkowych protestów, zadomowił się w przestrzeni Warszawy na dobre. Obok artykułu znajduje się wywiad z artystką.
Autoportret Nr 4 [55] 2016
ORGANICZNOŚĆ
Wbrew pozorom zagadnienie przestrzeni organicznych nie dotyczy tylko zadziwiających zdolności budowlanych zwierząt czy zachwycającej struktury kryształu, lecz przede wszystkim samego procesu powstawania form, ich pojawiania się i zanikania, czy raczej przeistaczania w inne. W świetle coraz to nowszych osiągnięć biologii, genetyki i robotyki pytanie o to, co jest żywe (do tego bowiem sprowadza się pytanie istota organizmu), jest dziś bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Pytanie o formy organiczne jest bowiem pytaniem o nas samych: o nasze postrzeganie świata, nasze własne przemijanie i język symboli, jakim próbujemy to przemijanie oswajać.
W numerze:
W kolejnych numerach:
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego:
