Śląska architektura współczesna – Tożsamość po ’89 29.2.2012 from MOCAK on Vimeo.

Śląska architektura współczesna

O tym, czy istnieje śląska szkoła architektury współczesnej, o tożsamości Śląska, jego modernizmie i neomodernizmie − z Przemo Łukasikiem (medusa group) i Anną Syską (Śląskie Centrum Dziedzictwa Kulturowego) rozmawiać będzie redaktorka naczelna “A”, Dorota Leśniak-Rychlak.

Przemo Łukasik − architekt, absolwent Politechniki Śląskiej w Gliwicach, stypendysta Rządu Francuskiego, praktyki odbywał we francuskich i niemieckich pracowniach architektonicznych (P.P. Pabel Architekten w Berlinie, Jean Nouvel Architecture w Paryżu). W 2008 roku był visiting professor w Ecole Speciale d’Architecture w Paryżu. W 1997 roku wraz z Łukaszem Zagałą założył autorską pracownię medusa group, która zrealizowała wiele nagradzanych budynków: biurowiec wasko w Gliwicach, dom w Żernicy, lofty w dawnym spichlerzu w Gliwicach. Autor, inwestor i użytkownik ikonicznego już bolko_loftu w Bytomiu.

Anna Syska − architektka, pracownik Śląskiego Centrum Dziedzictwa Kulturowego w Katowicach, zajmuje się historią architektury XX wieku w województwie śląskim. Wśród jej zainteresowań naukowych są także: architektura koncernu Bata, zabytki techniki oraz międzywojenne obiekty sportowe rozumiane jako przykład budownictwa podążającego za zmianami obyczajowymi.

Czas: 29 lutego, godz. 18:00
Miejsce: MOCAK, ul. Lipowa 4, Kraków

Spotkanie organizowane we współpracy z Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Wsparcie finansowe numeru “Tożsamość po ’89”: International Visegrad Fund

Z przyjemnością informujemy, iż “Autoportret” objął patronatem warszawską edycję wystawy “Awangarda jutra?”, która wcześniej odbywała się w nowo powstałym Centrum Architektury i Wzornictwa w Łodzi, a teraz, od 16 grudnia będzie dostępna dla zwiedzających w gmachu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej.

Wernisaż wystawy odbędzie się 16 grudnia 2011 godz. 19.00 w Salach Redutowych TW-ON.
Wystawa jest czynna od 16 grudnia 2011 do 16 stycznia 2012.

Na wystawie zaprezentowane będą najciekawsze realizacje polskich architektów młodego pokolenia w nietypowej scenerii. Będzie można zobaczyć prace następujących projektantów lub pracowni: 137kilo, Aleksandra Wasilkowska, beton, BudCud, Centrala, Karol Żurawski, Maciej Jakub Zawadzki, Marcin Kwietowicz, Michał Piasecki, MOOMOO, mode:lina, NArchitekTURA, Re, WWAA.

Jak podają organizatorzy, na otoczenie ekspozycji wybrano bogate, eklektyczne, pełne historycznych cytatów wnętrza Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, której przestrzeń ma stać się symbolicznym pomostem pomiędzy znakomitą tradycją a nowatorskimi wizjami nowoczesnego projektowania.
W ramach „Awangardy jutra?” zaprezentowane zostaną projekty architektów, którzy w perspektywie najbliższych lat mogą wyznaczać nowe trendy i odgrywać znaczącą rolę w kreowaniu obrazu polskiej architektury. Charakterystyczna dla ekspozycji będzie prezentacja szerokiego spektrum projektów. Od Polskiego Pawilonu na EXPO w Szanghaju (WWAA), czy projektu Miami Pier Museum of Latin American Immigrants (Maciej Jakub Zawadzki) do konceptualnego Ermitażu – domu i pracowni dla Edgara Kereta (Centrala), czy małej formy lamp Minimal surface porcelain (Michał Piasecki).
Postawiony znak zapytania w tytule wystawy nie jest przypadkowy. Pytając o tytułową „Awangardę jutra?”, organizatorzy chcą dowiedzieć się jak wygląda proces twórczy młodych reprezentantów polskiego rynku architektonicznego. Celem wystawy „Awangarda jutra?” jest pokazanie nowych zjawisk w polskim projektowaniu i podjęcie próby nakreślenia dla niego perspektywy na nadchodzące lata. Zastanawia nas, czy lokalna tożsamość może wpłynąć w znaczący sposób na poszukiwanie formy. Wystawa ma stać się pochwałą procesu, aktu twórczego, jakim jest projektowanie.
Z perspektywy Teatru Wielkiego – Opery Narodowej istotne jest ukazanie związku między różnymi dziedzinami sztuk. Geneza poszukiwania między nimi konotacji, bierze się z samej struktury opery, jako formy łączącej różne dyscypliny sztuki. Wybór Teatru Wielkiego – Opery Narodowej na miejsce wystawy również jest nieprzypadkowy. Budynek tej instytucji, jak lustro odbija dzieje architektonicznych zmian, jakie przeszła polska architektura na przestrzeni niespełna dwustu lat.