Dorota Jędruch – autoportret

PRZEJŚCIOWE, TYMCZASOWE

Dorota Jędruch — Tue, 30 Jun 2015 13:59:18 +0000

Dorota Jędruch, Przejściowe, tymczasowe… from Małopolski Instytut Kultury

Parada miłosna. Związki maszyny z architekturą modernistyczną.

Dorota Jędruch — Wed, 28 Aug 2013 12:31:50 +0000

Parada miłosna. Związki maszyny z architekturą modernistyczną. from Małopolski Instytut Kultury

Ludzie jako ludziki. Obraz użytkownika w teorii architektury

Dorota Jędruch — Tue, 16 Oct 2012 08:45:38 +0000

Dorota Jędruch – Ludzie jako ludziki. Obraz użytkownika w teorii architektury from Małopolski Instytut Kultury

Utopia jako kłopot

Dorota Jędruch — Tue, 03 Jan 2012 12:17:20 +0000

Dorota Jędruch, Utopia jako kłopot

View more documents from Małopolski Instytut Kultury

Oko języka

Dorota Jędruch — Tue, 20 Sep 2011 09:20:47 +0000

Dorota Jędruch, Oko języka

View more presentations from Małopolski Instytut Kultury

Z sobą czy u siebie

Dorota Jędruch — Tue, 02 Nov 2010 10:59:51 +0000

Autorka podejmuje problem przemian dziewiętnastowiecznych miast, zastanawiając się w jaki sposób społeczne idee znalazły odzwierciedlenie w rozwiązaniach przestrzennych. Koncepcje przestrzenne miały iść w parze z rozbudowanymi programami społecznymi, a propozycje zmian były zgodne albo z ideologią kapitalizmu albo z postulatami głoszonymi przez socjalistów. Zgodnie z ta pierwszą powstawały osiedla patronackie, druga natomiast stała za powstaniem wielorodzinnych bloków wzorowanych m.in. na ideach Charlesa Fouriera. Takie budownictwo, pozbawione jednak programu socjalnego, zajęło istotne miejsce w budownictwie mieszkaniowym po II wojnie światowej.

Dorota Jędruch, Z sobą czy u siebie

View more documents from Małopolski Instytut Kultury.

Poemat elektroniczny

Dorota Jędruch — Wed, 01 Jul 2009 09:01:41 +0000

Jeśli wirtualność to „empiryczne studiowanie świata nieistniejącego, ale możliwego”, to architektura jest bez wątpienia sztuką wirtualności. Wybitnym jej przedstawicielem był Le Corbusier – główny bohater szkicu Doroty Jędruch – dla którego projektowanie było pretekstem do realizacji cywilizacyjnej misji, przestrzenią, w której architekt antycypował nowe światy. Najlepszym tego przykładem był pawilon wystawowy Philipsa wybudowany przez Le Corbusiera i Iannisa Xenakisa w 1958 roku na wystawę światową w Brukseli. Jak mówi anegdota Le Corbusier nie projektował budynku, ale butelkę, w której zamknie swój elektroniczny poemat. Pawilon był jedynie pretekstem, „plastyczną powłoką mieszczącą funkcjonalny spektakl”, czyli szczególny modernistyczny rite de passage składający się z kompilacji obrazów, świateł i muzyki skomponowanej przez Edgara Varèse’a. Widz odwiedzający pawilon Philipsa mimowolnie przechodził ryt inicjacji. Oglądając spektakl Le Corbusiera stawał się przedmiotem demiurgicznych zabiegów architekta, tworzącego przestrzeń nowego świata. Corbusierowska wizja przyszłości, choć niepozbawiona wątpliwości i dwuznaczności, miała charakter quasi-religinej optymistycznej wiary w potęgę ludzkiej nauki i techniki, które przyczynią się do zaprowadzenia ogólnoludzkiej harmonii i szczęścia. Wirtualność projektowania miała umożliwić stworzenie tej rzeczywistości. Le Corbusier zapewne przyjąłby z zadowoleniem możliwości, jakie daje współczesna wizualizacja budynków i cyfryzacja projektowania, nigdy nie zgodziłby się jednak na to, by wirtualność architektury stała się sztuką dla niej samej.

Dorota Jędruch, "Poemat elektroniczny", Przestrzenie wirtualne

Zwornik naszego systemu życiowego

Dorota Jędruch — Wed, 01 Oct 2008 09:18:35 +0000

Le Corbusier uważał architekturę za grę brył w świetle, w związku z tym projekty swoich budowli komponował jak malarz lub fotograf, zwracając szczególną uwagę na grę światła i cienia. Początkowo światło miało w wypowiedziach architekta charakter przede wszystkim funkcjonalny. W późniejszych pracach nabrało jednak sensu filozoficznego czy wręcz teologicznego. Autorka prezentuje ewolucję myślenia Le Corbusiera.

Dorota Jędruch, "Zwornik naszego systemu życiowego", Przestrzenie światła. Światło w przestrzeni

Trwałość monumentu

Dorota Jędruch — Tue, 01 Jan 2008 12:26:20 +0000

Luwr istnieje już od ponad 200 lat. Przetrwał monarchię, rewolucje, Napoleona, wojny i niezliczoną ilość zmian. Wielokrotnie przebudowywany, poszerzany, uzupełniany, służy zarówno republikańskiej idei prezentowania najwspanialszych dzieł sztuki szerokim masom społeczeństwa, jak i monarchicznej potrzebie wyrażania splendoru władzy. Okazał się trwalszy niż zmieniające się ustroje i ambicje rozmaitych władców.

Dorota Jędruch, "Trwałość monumentu", Przestrzenie władzy